Dag Matthijs,

Dat ziet er een net, volledig plan uit. 
Slechts één bedenking, ik zie nergens opmerkingen/handleiding om te voorkomen dat ergens in je stappenplan op een of andere wijze warmte-uitwisseling plaatsvindt tussen je systeem en de omgeving. Bijvoorbeeld die stap "4. Mix het water",  daar mag op dit gebied wel wat vlees op de botten denk ik. 

Oh, en een thermosmeter, wat is dat voor iets? Of is dat maar een suffe typefout? 

Groet, Jan

Dag Matthijs,
Wat je schrijft, lijkt me een goede aanzet.
a. Voor een betrouwbaar resultaat is het van belang, dat de gehele binnenzijde van de beker dezelfde eindtemperatuur bereikt. In totaal komt er 100+100 mL water in de beker. Is de beker dan vol? Zo niet, overweeg er meer water in te doen zodat hij geheel gevuld is.

b. Punt 3, 4 en 5: het is mogelijk dat de beker met inhoud al binnen 6 minuten merkbaar afkoelt door warmte-afgifte aan de omgeving en verdamping van water. Deze afkoeling is niet in je werkwijze meegerekend en moet daarom tot een minimum worden beperkt. Meet T_eind van het geheel daarom zo snel mogelijk. Zou dat 2 minuten na toevoeging van het hete water en roeren al kunnen?

c. Je noteert als energiebelans, verkort:
(c·m_water·ΔT₁)_{op,kraanwater} + (C·ΔT₁)_op,beker = (c·m_water·ΔT₂)_{af,kokend water}
Dat kan zo, mits alle drie porties warmte positief worden genomen.
Elke ΔT is dan positief, dus ΔT=T_hoog–T_laag.
Je punt 7: voor het hete water geldt dan ΔT₂=T_begin–T_eind en niet andersom.
Dit wijkt af van wat we bij de delta-notatie meestal zien: eind–begin.

d. Indien mogelijk voer je een herhaalmeting uit: alles hetzelfde nog een keer. Zo krijg je een indruk van de reproduceerbaarheid en betrouwbaarheid van je resultaat.
Tot zover de opzet met 100 mL koud en 100 mL heet water.

Maar… één proefje is géén proefje.
Je resultaat kan betrouwbaarder worden als je een en ander varieert.
Dat kan op verschillende manieren. Een voorbeeld…

Richt je experiment zo in, dat je meerdere porties kraanwater met dezelfde temperatuur beschikbaar hebt, zoals een voorraadvat met koud water van T_k=15 ºC. En een waterkoker die meerdere porties heet water levert met dezelfde watertemperatuur, zeg T_h=95 ºC.
Stel dat de beker geheel gevuld is met een totale watermassa m=0,200 kg.
Dit zijn vaste waarden voor een stuk of 3 à 5 metingen met verschillende massa's m_k koud water, zoals
• m_k=50 g en de rest m_h=150 gram heet water, samen m=200 g
• m_k=100 g en de rest m_h=100 gram heet water
• m_k=150 g en de rest m_h=50 gram heet water
Meet in alle gevallen de eindtemperatuur T_e van het water en de beker.
Maak een diagram met m_k op de horizontale as en T_e op de verticale as.

Uit je energiebelans volgt dat je idealiter een dalende rechte kunt verwachten. Ga dit na door de energiebalans uit te schrijven.

Bereken met je grafische rekenmachine (of Excel, Python, …) de wiskunde-vergelijking T_e=b+a·m_k van de rechte grafiek die het best past bij de meetpunten. Deze rechte wordt soms trendlijn genoemd.
Uit de waarden van a en b volgt de waarde van de warmtecapaciteit C die het best past bij de metingen. Je kunt C berekenen uit
• de gemeten T_k en T_h en de totale m, die bij elke meting hetzelfde zijn
• de soortelijke warmte c van water
• het quotiënt –b/a, dat is de m_k waarbij de rechte grafiek de horizontale as snijdt

Deze methode geeft in beginsel een waarde van C die betrouwbaarder is dan via een enkele meting. Elke meting is onvermijdelijk behept met afwijkingen. Door a en b van de best passende rechte grafiek te gebruiken, worden deze afwijkingen 'uitgemiddeld'. Bovendien kan deze werkwijze informatie geven over eventuele 'systematische fouten' in het experiment.
Groet, Jaap