Leuker dan ze in het boek staan zullen ze niet worden. Maar je kunt meer lol in natuurkunde krijgen (en dus in het oplossen van de opgaven - toch een beetje een puzzel die je met je kennis moet kunnen oplossen) als je interesse hebt in verschijnselen om je heen. Wat gebeurt er, waarom zou dat zijn?
Iedereen die begint met "het is moeilijk", "ik moet nadenken en daar word ik moe van", "er zijn leukere dingen in het leven" gaan problemen hebben interesse in natuurkunde te krijgen. Die blijven het een stom vak vinden, zonde van de tijd en elke opgave is dus voor buikpijn. Of, we kijken er gewoon niet naar - ook met een onvoldoende voor natuurkunde kun je overgaan of voor je examen slagen. Maar dan moet je niet dezelfde houding bij andere vakken hebben. Dan gaat het mis.
Menselijke nieuwsgierigheid naar de dingen om je heen: dat is natuurkunde. En dan doet het er niet zoveel toe hoe een opgave geschreven is - de puzzel is duidelijk. En hoe kan ik die nu oplossen? Die uitdaging moet je willen aangaan.

Hoi Fleur. Wat vind jij leuke opgaven? Hoe moeten die er volgens jou uitzien? 

Ik vond vroeger de denkvragen vervelend.
Je moest altijd bedenken wat de vraagbedenker of de leraar goed vond. Maar ja, daar leer je geen  natuurkunde van. Je eigen (foute) gedachten werden afgekeurd.

Maar zo zit natuurkunde niet in elkaar. Daar bedenk je een oplossing en probeert die via een experiment of redenering te testen. Vaak blijkt de gedachte fout, soms goed. Je stelt je ideeën bij. En dan heb je wat geleerd. Maar dat werd mij nooit verteld. 

Rekenvragen zijn gemakkelijk. Formule vinden en invullen. Maar geen lol aan.

Puzzelen is sowieso een goede aanpak voor veel opgaven. Als ik een kruiswoordraadsel probeer op te lossen dan weet ik niet direct alle antwoorden of zijn er meerdere antwoorden die passen, maar als ik verder ga en een paar antwoorden wel vind en vervolgens weer terug ga naar de paar die ik niet wist heb ik er een paar letters van het eerste antwoord. Op deze manier gun je jezelf het zoeken en is het voor de leuk en door dit vaker te doen kom je (steeds) verder. Dit werkt dus bij vele zaken op tentamens. Hoe er rekening mee dat je geheugen tijd nodig heeft en associaties en niet de negatieve associatie ik weet het antwoord niet direct ik ga een onvoldoende halen maar ik ga puzzelen en kijken hoe ver ik kom. 

Bijna alle exacte vakken kun je ook door kruiswoordraadsels, cryptogrammen e.d. vervangen. Daarbij moet je ook nadenken en puzzelen. Alleen, na de oplossing te vinden, weet je nog niks. Alleen dat een open plek in het bos de eeuwige "tra" is.
In wiskunde abstracter zaken kunnen voorstellen, aan elkaar relateren, nieuwe relaties eruit destilleren en ook nog kunnen rekenen - daar heb je later wel veel aan. Bij natuurkunde inzicht krijgen in wat anderen ooit ontdekten en dat bijv. onweer een natuurkundig proces is waarvoor geen god als Donar of Thor nodig is en dat alle processen (ook al snappen we er veel nog niet) ook een "logische verklaring" hebben. Met wat je weet kun je puzzelen om beredeneerd nieuwe gegevens te vinden (met wiskunde te berekenen). En zo kun je uit wat je weet, nieuwe dingen te weten komen.
Dat proces van modelleren, relateren, deduceren is wat de exacte vakken je proberen bij te brengen. Het proces.  Dat je als je 25 bent niet meer weet hoe je concentraties berekent uit oplossingen, of het magneetveld rond een draad berekenen kan, is geen ramp - zo nodig zoek je het weer op. Maar de manier, het proces, om dat te doen: dat weet je nog. Dat verleer je niet zoals je ook fietsen of zwemmen of lopen niet verleert. 
De talen en humanitas vakken (aardrijkskunde, geschiedenis e.d.) geven je weer andere vaardigheden.  
Al die vaardigheden helpen je je weg te vinden in het leven. De details vergeet je (tenzij je natuurkunde gaat studeren of daar een baan in vindt), de vaardigheid kun je overal weer toepassen.