dag ano,

Alfdeeltjes hebben een dracht die in lichaamsweefsel hoogstens enkele tienden van millimeter bedraagt. Slik je dus een alfatracer dan valt daarvan buiten het lichaam dus niks meer te "tracen". Zinloos, en dan bovendien stralingsbelasting voor niks.

Betadeeltjes hebben in lichaamsweefsel ook maar een dracht van enkele centimeters hoogstens, ook niet zo heel effectief: het grootste deel van de straling geeft zijn energie dus af in je lichaam. Een hoge stralingsbelasting voor heel weinig resultaat :(  

Beste Ano,

Er zijn zeker wel tracers gemaakt van bètastraling uitzendende radionucliden (alleen niet vanwege de bètastraling:)); het betreft dan tracers die bestaan uit pure bèta-plus (β⁺) emitters (ook wel positron emitters genoemd). Pure β⁺- emitters zijn radionucliden die bij verval enkel β⁺ deeltjes (positronen) uitzenden en worden gebruikt bij PET-imaging. De meest toegepaste positron tracer is F-18. Hoe kunnen deze dan toch gebruikt worden voor beeldvorming? Zoals in een eerdere post hierboven al opgemerkt hebben bèta-deeltjes immers een beperkte dracht in weefsel (de meeste ruim minder dan 1 cm in weefsel en bovendien is er sprake van een energiespectrum!) en dragen dus niet bij aan de beeldvorming (helaas wel aan de dosis). De reden dat β⁺ emitters desondanks toch toegepast worden bij beeldvorming heeft te maken met een belangrijke eigenschap van β⁺-deeltjes. Zoals je wellicht weet is het β⁺-deeltje (positron) het antideeltje van het bèta-min (β^-) deeltje (elektron). De bij verval van F-18 uitgezonden positronen zullen in het weefsel afgeremd worden en aan het eind van hun traject annihileren met een elektron waarbij twee 511 keV (gamma)fotonen (annihilatiefotonen genoemd) 180 graden ten opzichte van elkaar worden uitgezonden. Het zijn deze annihilatiefotonen die gebruikt worden voor de beeldvorming.

Over het proces dat Leon noemt, is ooit een examenopgave geweest (vwo 2004-I-5)