Glasvezel werkt bij gratie van lichtbuiging.

Als licht op een (water)oppervlak valt, dan wordt het gebogen: in het (water)medium dat "optisch dichter" is vervolgt het zijn weg onder een andere hoek.
Licht dat rakelings langs de rand schijnt en ergens het medium raakt, buigt ook af in dat medium. De hoek die het neemt wordt "grenshoek genoemd". Meer kan niet: de lichtstraal scheert al langs het oppervlak, het kan niet nog dichterbij scheren.

Bij licht werkt het ook andersom: als je vanuit het (water)medium naar het oppervlak schijnt, dan buigt het licht ook af. Maar het volgt dan precies hetzelfde pad als wanneer het licht vanuit de lucht het (water)medium was ingegaan.

En dan komt het bijzondere: als licht vanuit een medium onder de grenshoek het oppervlak nadert, dan gaat het in de lucht verder scherend langs het oppervlak.
Als de hoek groter wordt dan treedt iets anders op: weerkaatsing of reflectie. Het oppervlak gedraagt zich als een spiegel. En het licht kaatst weer het (water)medium in.



Glasvezel gebruikt dit feit: het licht wordt de vezel ingestuurd onder een grotere hoek dan de grenshoek die bij glasvezel hoort. Dan weerkaatst het licht terug de glasvezel in. En komt het onder ook weer een te grote hoek aan de andere kant van de vezel terecht en weerkaatst het weer: het licht zit "gevangen" in de glasvezel en gaat met lichtsnelheid er doorheen om aan het andere uiteinde er weer uit te komen.