Dag Lotte,

Alfastraling komt voor bij zware kernen. Hoe groter het aantal protonen, hoe sterker hun onderlinge elektrische afstoting. Deze wordt gecompenseerd door de aanwezigheid van neutronen in de kern. Zware kernen bevatten meer neutronen dan protonen.

Als een zware kern een alfadeeltje uitzendt (2p+2n), ontstaat een kern waarin het neutronen"overschot" iets groter is dan in de moederkern. Dat komt de stabiliteit ten goede.

Als diezelfde kern een bètadeeltje in plaats van een alfadeeltje zou uitzenden, zou in de kern uit een neutron een proton ontstaan (plus het wegvliegende elektron=bètadeeltje plus een antineutrino). Daardoor zou het neutronen"overschot" juist kleiner worden dan in de moederkern, wat de stabiliteit vermindert.

Het zou niet "logisch" zijn als deze "tegengestelde" processen tegelijk zouden optreden. Dat een alfastraler ook gammastraling kan uitzenden, komt doordat er een (dochter)kern in een aangeslagen toestand ontstaat. Deze raakt zijn overtollige energie kwijt door uitzending van een gammafoton. Dit geldt ook voor bètastralers (hoewel er grote verschillen zijn tussen alfa- en bètaemissie).