Beste Robert,

Licht wordt gebroken omdat hij van de ene naar de andere stof overgaat, waarbij de lichtsnelheid in beide stoffen anders is. Zie ook: http://www.natuurkunde.nl/artikelen/view.do?supportId=73

Een ander verschijnsel is dat moleculen in de lucht licht kunnen opvangen, zodat ze tijdelijk wat meer energie hebben, en vervolgens weer kunnen uitzenden. De richting waar het licht heengezonden wordt is onafhankelijk van hoe het licht inviel. Dit heet verstrooiing. Moleculen in de lucht vangen makkelijker blauw, dan rood licht op. Hierdoor zie je als je naar de zon kijkt meer rood licht, dus de zon is wat gelig (er is al wat blauw licht uit weg). Als je naar de lucht kijkt, zie je het blauwe licht wat ergens in de lucht is opgevangen en nu ook naar jou wordt uitgezonden.

Als de zon nu ondergaat (of opkomt), is de luchtlaag waar het licht doorheen moet erg dik. Hierdoor is bijna al het licht met hoge energie eruit gefilterd. Hierdoor blijft alleen rood nog over.

Is dit een afdoende uitleg?
Groeten,
Melvin

Beste Robert en Melvin,

je kunt het effect van de ondergaande zon en de blauwe lucht met een eenvoudig keukenexperiment laten zien. Je doet in een glas water een druppeltje melk, zodat een transparante suspensie ontstaat. Als je nu in een donkere ruimte met een zaklamp op dit glas schijnt, zul je zien dat het van opzij gezien een blauwige kleur krijgt, terwijl je een rood-gele kleur ziet als je door de suspensie in de richting van de lamp kijkt.

De verklaring is ook hier zoals door Melvin beschreven: de vetbolletjes verstrooien blauw licht beter dan rood licht. Dit verschijnsel in suspensies wordt het Tyndall effect genoemd.

Bert 

Dag Robert, Melvin en Bert,
Roberts vraag werd ook in de oudheid gesteld. Op http://physicsweb.org/articles/review/19/4/1/1 wordt het boek Sky in a Bottle besproken. De auteur bespreekt niet alleen (zeer) oude verklaringen van de blauwe hemel, maar ook experimenten zoals met de door Bert genoemde suspensie van vetbolletjes.
Een klassieke bron over de blauwe resp. rode kleur is verder Minnaerts De natuurkunde van 't vrije veld deel I hoofdstuk XI: 'Licht en kleur van de lucht'. Minnaert noemt de verstrooiingswet van Rayleigh, volgens welke de verstrooiing per meter weglengte omgekeerd evenredig is met de vierde macht van de golflengte (voor deeltjes kleiner dan 0,1 maal de golflengte).
Jaap