Deze pagina is een onderdeel van het thema "supergeleiding". Het thema supergeleiding omvat artikelen, interviews, uitleg en sommetjes. De schrijvers van dit thema gaan in op de natuurkunde achter dit verschijnsel, maar geven ook ruimschoots de aandacht aan de bijdrage die supergeleidende materialen leveren aan de techniek en de gezondheidszorg. Er wordt een beeld geschetst van een onderzoeksgroep die werkt aan supergeleiders.
Het totale overzicht vind je hier: Themapagina supergeleiding.
Inleiding
Het zal je maar gebeuren. Je wordt eerst doorverwezen naar een ziekenhuis en daar constateert men een verdacht knobbeltje. Een MRI-scan moet meer inzicht geven over de aard van de cellen. Toch prettig dat sommige aspecten van de natuur wel heel goed zijn onderzocht. Zo'n MRI-techniek moet natuurlijk eerst bedacht worden middels degelijk onderzoek....
Robert-Paul en Robert studeren beiden aan de universiteit Twente.
Waarom heb jij een MRI-scan moeten ondergaan?
Robert-Paul: Ik moest, vanwege een mogelijke tumor in mijn been, een scan laten maken van dat been. Verder heb ik ook een 'Total body'-scan moeten ondergaan om eventuele uitzaaiingen te detecteren.
Was jij, voordat je zelf met MRI te maken kreeg, al bekend met MRI (Magnetic Resonance Imaging)?
Robert-Paul: Eeuhm...eigenlijk niet. Ik had van de afkorting weleens gehoord, maar waar het voor staat of wat het principe ervan is, wist ik niet.
Hoe bereid je je voor op een MRI scan?
Robert-Paul: Een beetje afhankelijk van de plek waar de scan gemaakt zal worden, mag je gewoon eten en drinken en medicijnen nemen. Alleen als er een scan gemaakt wordt van je buik of heupen mag je 6 uur voor de operatie niets meer eten. In het ziekenhuis zelf moet je een ziekenhuishemd aan waaraan geen ritsen of knopen zitten. Dit zijn namelijk metalen voorwerpen en door de hoge magnetische velden kan dit zeer gevaarlijk zijn. Verder hebben sieraden ook invloed op de scan en deze moeten afgedaan worden.
Wat gebeurt er tijdens de scan zelf?
Robert-Paul: De MRI-scanner bestaat eigenlijk uit een tube waarin een tafel wordt geschoven. De patiënt neemt plaats op de tafel en wordt de tube in geschoven. Het apparaat wordt niet helemaal afgesloten, dus je zit niet compleet opgesloten. Voor mensen die lijden aan claustrofobie zijn er tegenwoordig ook open MRI-scanners. Deze kunnen tevens handig zijn voor zware mensen van bijvoorbeeld boven de 150 kilogram. Tijdens de scan hoor je harde knallen. Op zo'n moment wordt er een plaatje gemaakt.
Heb jij last gehad van het lawaai van de scanner?
Robert-Paul: Het viel wel mee, je krijgt oordoppen of een koptelefoon. Ik had een koptelefoon, omdat die beter afsluit. Ook had ik zo nog wat afleiding, want ik moest bijvoorbeeld bij mijn Total body-scan 2 ½ uur stilliggen.
Wat is er na de scan op de "foto" te zien?
Robert-Paul: Nadat de computer de informatie tot plaatjes heeft vertaald, kan de arts gaan analyseren. Een scan kan een heleboel plaatjes opleveren, omdat telkens kleine plakjes worden bekeken. Het is dan dus noodzakelijk om een ervaren oog te hebben en alles nauwkeurig te bekijken.
Hoe heb jij in zijn totaliteit de MRI-scan ervaren?
Robert-Paul: Nou je moet lang stil liggen in een vrij krappe ruimte, dat is wat minder prettig, maar de resultaten waren voor mij erg belangrijk.
Je hebt ook nooit overwogen om het niet te doen?
Robert-Paul: Nee. Het is trouwens wel zo dat nog niet is aangetoond of die hoge magnetische velden schadelijk zijn. Maar zelfs al zou dit zo zijn, dan nog was het voor mij waarschijnlijk belangrijker om toch een scan te hebben en een diagnose te kunnen maken.
Hartelijk bedankt voor dit interview en je informatie!
Robert-Paul: Niets te danken hoor, graag gedaan.
