Wanneer een voorwerp gefotografeerd wordt gaat er licht, gereflecteerd door het voorwerp, door het diafragma. Er ontstaat een op zijn kop staand en gespiegeld beeld, dat opgevangen wordt op filmpapier. Bij een kleinere diafragma zal het beeld scherper zijn, bij een te kleine diafragma kan er echter geen beeld ontstaan. De grootte d van het optimale diafragma volgt uit de formule van Daniël Schöneck:
De brandpuntsafstand F is gelijk aan de diagonaal van het te belichten gedeelte van het filmpapier. Bij een scherp beeld is de beeldafstand gelijk aan de brandpuntsafstand. Gerda en Felice hebben zelf een fotocamera gemaakt, die gebaseerd is op de beginselen van de fotografie; de zogenaamde Camera Obscura. Met deze camera willen ze bepalen hoe de helderheid van de foto’s wordt beïnvloed door het diafragma en de sluitertijd. In de volgende figuren is te zien hoe de camera, gemaakt van hout en karton, in elkaar is gezet.
- Venster waardoorheen kan worden gezien hoe ver de film doorgedraaid moet worden
- Drie messing plaatjes met gaatjes van verschillende grootte; 0.32, 0.42 en 0.60 mm
- Tussenschot
- Saté prikker
- Schuif
- Achterklep
- Vilt
- Spoel (gemaakt van kurken)
- Film
Het doordraaimechanisme is gemaakt m.b.v. saté prikkers die door de kurken gestoken zijn. Het filmpapier wordt tegen de achterzijde van de camera geduwd door de tussenschotten. Om het filmpapier te beschermen is aan de tussenschotten vilt bevestigd. Het diafragma kan gevarieerd worden door met de schuif een andere messing plaatje te kiezen. De sluitertijd kan handmatig bepaald worden door een vinger op het gaatje te houden.
Zoals verwacht blijken de foto’s genomen met het kleinste diafragma het scherps te zijn. Het verschil in helderheid is moeilijk te zien. Dit kan komen doordat er te weinig spreiding in sluitertijd is. Tussen de verschillende sluitertijden is er wel duidelijk een verschil in belichting.
